Ένα απαραίτητο συστατικό που βοηθάει στην ψυχική ανάρρωση από σοβαρές ψυχικές ασθένειες είναι αυτό που, δυστυχώς, δεν εμφανίζεται σε καμία ψυχιατρική διάγνωση. Η αγάπη. Τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε στην αγάπη με την έννοια της δύναμης που δίνει ζωή και θεραπεύει τον νου; 1. Άνευ όρων αποδοχή
Αυτό που συχνά μας ενοχλεί όταν είμαστε ψυχικά ασθενείς είναι μια συνεχής τιμωρητική αίσθηση του πόσο κακοί είμαστε. Πληγωνόμαστε από το μίσος προς τον εαυτό μας. Χωρίς κάποια εξωτερική αιτία, θεωρούμε τον εαυτό μας τον χειρότερο άνθρωπο. Σε μια τέτοια κατάσταση, ένας στοργικός σύντροφος μπορεί να κάνει τη διαφορά. Είναι σαν να κρατάει έναν καθρέφτη αγάπης μπροστά μας και να μας βοηθάει να αντέξουμε αυτό που βλέπουμε. 2. Μη επίκριση Οι αγαπημένοι σύντροφοι δεν φέρουν ενδείξεις ανωτερότητας. Ίσως να είμαστε πολύ άρρωστοι αυτή τη στιγμή, αλλά θα μπορούσαν να ήταν και εκείνοι σε ανάλογες συνθήκες. Δεν μας καταπιέζουν λόγω της πίστης τους στη δική τους σταθερότητα και ικανότητα. Οι σύντροφοί μας μας δείχνουν ότι και αυτοί θεωρούν τη ζωή δύσκολη και ότι μια μέρα μπορεί να βρεθούν στη θέση μας. 3. Αφοσίωση
Στην καρδιά πολλών ψυχικών τραυμάτων είναι μια πρώιμη εμπειρία εγκατάλειψης. Κάποιος, όταν τον χρειαζόμασταν πολύ, δεν ήταν παρών – και από τότε, η παραμέλησή μας μας προκαλεί ανισορροπία. Μπορεί να δυσκολευόμαστε να εξαρτηθούμε από τους άλλους στην ενήλικη ζωή και δεν έχουμε πίστη ότι κάποιος δεν θα φύγει ή δεν θα επωφεληθεί από εμάς. Ένας στοργικός σύντροφος είναι έτοιμος να προσπαθήσει για να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας. 4. Επιβεβαίωση
Το μέλλον για ένα ψυχικά άρρωστο άτομο είναι πηγή συνεχών και απεριόριστων βασανιστηρίων. Χίλιες ερωτήσεις αιωρούνται: Τι θα γίνει αν κάποιος θυμώσει πολύ μαζί του; Τι θα γίνει αν κάποιος θελήσει να τον απαγάγει; Τι θα γίνει αν κάποιος προσπαθήσει να τον σκοτώσει; Τι θα γίνει αν οι φωνές στο κεφάλι του δεν εξαφανιστούν ποτέ;
Ο σύντροφος μας καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να ανακουφίσει τον πανικό, παρουσιάζοντας το μέλλον ως άγνωστο στις ακριβείς του λεπτομέρειες αλλά ουσιαστικά ασφαλές και ανεκτό. 5. Υπομονή
Όσοι είμαστε ψυχικά ασθενείς, συχνά γινόμαστε κουραστικοί σε σχέση με τις ανησυχίες μας. Η στοργική απάντηση που μπορεί να δώσει κάποιος είναι να πάρει την ανησυχία το ίδιο σοβαρά και να την αντιμετωπίσει, χωρίς να χλευάζει ή να αρνείται το μέγεθός της. Η αγάπη δίνει την υπομονή να εισέλθει κανείς στο ανήσυχο μυαλό του άλλου και να προσπαθήσει να βοηθήσει εξετάζοντας τι προκαλεί τον φόβο στο αγαπημένο πρόσωπο. 6. Σε αποδέχομαι ακριβώς όπως είσαι
Πολλοί ασθενείς με ψυχικά προβλήματα υπέφεραν όλη τους τη ζωή από την αίσθηση ότι δεν είναι αρκετά καλοί. Είναι πιθανό να έχουν πετύχει εξαιρετικά υψηλά επιτεύγματα και να έχουν εργαστεί σκληρά για δεκαετίες, προκειμένου να αποδείξουν σε κάποιον ότι είναι άξιοι. Αλλά με την παρουσία ενός συντρόφου που τους αγαπά, μπορούν να αρχίσουν να πιστεύουν σε κάτι διαφορετικό και θαυματουργό: ότι θα μπορούσαν να αγαπηθούν, ότι η αληθινή αγάπη δεν είναι να εντυπωσιάζεις ή να εκφοβίζεις κάποιον, ότι ένας ενήλικας μπορεί να αγαπήσει έναν άλλο ενήλικα όπως ένας καλός γονιός αγαπά το παιδί του, όχι λόγω αυτών που έχει κάνει, αλλά απλά και μόνο επειδή υπάρχει. 7. Ανεξαρτησία του νου
Ένας καλός σύντροφος που φροντίζει έναν ψυχικά ασθενή φίλο, θεραπεύει με τη δύναμή του να μη νοιάζεται πολύ για το τι πιστεύουν οι άλλοι. Φυσικά, μερικοί άνθρωποι κρίνουν και λένε ότι η ασθένεια δεν είναι φυσιολογική ή ότι αξίζει στον πάσχοντα. Ο καλός σύντροφος ξέρει αρκετά για τις διαστροφές του ανθρώπινου νου, για να μην επηρεάζεται στο ελάχιστο όταν αντιμετωπίζει καθημερινή προκατάληψη και κακία. 8. Γονική αναδιάρθρωση
Τόσο εμείς όσο και ο σύντροφός μας μπορεί να είμαστε ενήλικες, αλλά εάν η τρυφερότητά του μας θεραπεύει, είναι πιθανώς επειδή αυτό που κάνει είναι η αποκατάσταση ενός ελλείμματος πρώιμης αγάπης. Κάθε παιδί πρέπει να βιώσει αυτό που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «πρωταρχική γονική απόλαυση», το βασικό συναίσθημα του παιδιού ότι είναι απεριόριστα επιθυμητό από εκείνους που το έφεραν στη ζωή και ότι είναι σε θέση να παράγει ευχαρίστηση μέσω της ίδιας του της ύπαρξης. 9. Η νύχτα
Ως παιδιά, τη νύχτα φοβόμασταν περισσότερο και χρειαζόμασταν ιδιαίτερα αγάπη και διαβεβαίωση. Το ίδιο ισχύει και στις περιόδους οξείας ψυχικής ασθένειας. Η νύχτα τρομάζει, απλώνεται ως ένας τεράστιος και απειλητικός χώρος στον οποίο οι χειρότεροι φόβοι και οι κρίσιμες σκέψεις μας έχουν απεριόριστη κυριαρχία.
Comentários