Μιλώντας για ένα κοινωνικό παιδί, συνήθως περιγράφουμε ένα παιδί αγαπητό, με αυτοπεποίθηση, που πλησιάζει τους ανθρώπους χωρίς καχυποψία και δεν απειλείται από την παρουσία όσων δεν γνωρίζει.
Η ενίσχυση της κοινωνικότητας ενός παιδιού προκύπτει από την ικανότητα του γονιού να το αποχωριστεί. Μετά τους πρώτους μήνες ζωής, το παιδί μέσα από τη διαδικασία αυτή μαθαίνει να επιβιώνει μακρυά από τον γονιό και να διευρύνει τον κύκλο των εμπειριών του και πέρα από το οικογενειακό περιβάλλον. Πρόκειται για ένα αυτονόητο βήμα στην πορεία του μεγαλώματος, ωστόσο συχνά συνυπάρχει με έντονες αγωνίες ή δισταγμό από τη μεριά του ενήλικα.
Οι γονείς χρειάζεται να αφήσουν το περιθώριο στο παιδί να σταθεί μακριά τους, χωρίς να κυριεύονται από έντονους φόβους για τη σωματική του ακεραιότητα, χωρίς να θυμώνουν ή να πληγώνονται όταν περνάει καλά μακριά τους.
Ο γονιός που αποχωρίζεται το παιδί με εμπιστοσύνη, του δίνει την ευκαιρία να απολαύσει τις κοινωνικές δραστηριότητες, με αυθορμητισμό και σιγουριά καθώς αναγνωρίζει ότι τα εφόδια που του έχει προσφέρει κατά το μεγάλωμά του είναι επαρκή ώστε να μπορεί να είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο, ακόμη και από τον ίδιο. Αν και η ανάπτυξη της κοινωνικότητας μοιάζει να είναι ο στόχος της διαπαιδαγώγησης, ενίοτε η πολύ δεκτική συμπεριφορά του παιδιού προς το περιβάλλον δημιουργεί ανησυχία. Κάποιες φορές οι γονείς αισθάνονται πιο ήρεμοι με ένα παιδί που εμφανίζεται περισσότερο προσκολλημένο προς εκείνους, γιατί έτσι καθησυχάζουν πιο εύκολα φόβους και αγωνίες ως προς τη σωματική του ακεραιότητα.
Άλλωστε, ένα κοινωνικό παιδί κατά κάποιον τρόπο μπορεί να είναι και ένα πιο απαιτητικό παιδί, ρωτώντας, αμφισβητώντας γεγονός που καθιστά το έργο των γονιών πιο δύσκολο και απαιτητικό.
Commenti